zaaltekst van Klaudija Ylaite bij Klaas Koetje Attempts to Block C # 3 Engels / Nederlands

 zaaltekst van Klaudija Ylaite bij Klaas Koetje Attempts to Block C # 3       Engels / Nederlands  

ATTEMPT III

In the last weeks of the exhibition, Klaas invites us to the environment enhanced by sound-image senses, or as Klaas himself refers to it —the impetus of corpora quadrigemina. This scientific concept meticulously points to the way human perception is coordinated by the reflex centers of eye movement and auditory responses.

Attempt III departs the conclusion that an embodied plot is formed by the unseen yet deeply entrenched symbiosis among participating bodies, i.e., us, the viewers, the artist, and the space. All the material shapes were primarily hints that facilitated the wanderings in our own imaginary minds. As the space is now cleared from physical attempts to block the space, we enter the analog meta- level, a so-called fourth dimension, where our corporealities are fused. 

Attempt III suggests a labyrinth for a voyage to infinity; similarly, when Kris Kelvin, the protagonist in A. Tarkwosky’s film Solaris (1972), is sent on an interstellar expedition, all he discovers are quantum entanglements of coexistence in multi-realities. Kelvin’s only point of reliability becomes the attunement of imagination and perception.

ATTEMPT III

In de laatste weken van de expositie, nodigt Klaas ons uit in een omgeving die door geluid-beeld zintuigen wordt opgewaardeerd of zoals hijzelf aangeeft – de impuls van de corpora quadrigemina. Dit wetenschappelijke concept wijst minutieus naar de wijze waarop menselijke perceptie wordt gecoördineerd door de reflexcentra van oogbewegingen en auditieve reacties.

Attempt III heeft als uitgangspunt dat een belichaamd plot wordt gevormd door de onzichtbare maar diepgewortelde symbiose tussen deelnemende lichamen, dat wil zeggen wij, de kijkers, de kunstenaar en de ruimte. Alle materiële vormen waren primair hints die ronddwalen in onze eigen verbeelding faciliteerden. Nu de ruimte geheel is ontdaan van pogingen de ruimte te blokkeren, treden we binnen in het analoge meta-niveau, een zogenaamde vierde dimensie waar onze lichamelijkheden samensmelten.

Attempt III suggereert een labyrint voor een reis naar oneindigheid; gelijk aan de situatie van Kris Kelvin, de protagonist in A. Tarkovsky’s film Solaris (1972) die op een interstellaire expeditie is uitgezonden en al wat hij ontdekt zijn quantumverstrengelingen van coëxistentie in multi-realiteiten. Kelvin’s enige houvast wordt de afstemming van zijn verbeelding en perceptie.

 

Klaas Koetje Attempts to Block C #3 DQG2402

 

Attempts to Block C #3DQG2402 van Klaas Koetje.

Klaas Koetje, Dagblad van het Noorden

 Een witte bol in een white cube: videokunstenaarKlaas Koetje daagt zichzelf en de bezoeker uit in kunstruimte Block C

Illand Pietersma • Gisteren, 19:41 • Beeldende kunst  

            Videokunstenaar Klaas Koetje: „Deze galerie oogt ook wel een beetje vierkant. En nu heb ik er een grote bol in geplaatst.” 

            De speelse installatie 'Attempt' is te zien in Block C in Groningen. Foto: Corné Sparidaens

  

Een witte bol in een ‘white cube’: videokunstenaar Klaas Koetje daagt zichzelf en de bezoeker uit in kunstruimte Block C in Groningen. Via speelse installaties brengt hij mensen in contact met elkaar en met kunst.

 

‘Maak eens een keer iets anders’, zeiden mensen in de omgeving tegen Klaas Koetje (Wildervank, 1958). Hij staat bekend om zijn abstracte videokunst, is daarnaast schrijver en actieve woonbootschipper, speelt een centrale rol in de Groningse kunstscene, exposeert zelf nauwelijks, maar uit bij bijna elke andere tentoonstelling wel zijn kritiek. Genoeg redenen voor Block C om Koetje eens de vrije hand te geven in de kunstruimte aan de Westerhavenstraat in Stad.

‘Mooie ruimte’

Altijd wel kritiek? Zoals? „Nou, neem dit Block C hier”, gebaart Koetje in het rond. ,,Iedereen vindt dit eenbijzondere ruimte. Maar bij de meeste tentoonstellingen hangt er gewoon iets aan de muur of staan er sculpturen op de grond. Iedereen kijkt naar die kunstwerken, en niet meer naar die mooie ruimte.”

 

Daarom legde Koetje de focus op de ruimte zelf. Hij dook eerst in de geschiedenis van het pand, maar kwam niet verder dan wat al bekend is: hier was eerst een vrieshuis, gevuld met ijs. Toen richtte hij zich op de naam:‘Galerie Block C’. Die is afkomstig van een bordje, dat initiatiefnemers Agnes Scholte en Marinus Augustijn toevallig eens vonden. Koetje: „Block C... In het Duits associeer je het misschien met een concentratiekamp. Maar in het Engels is het ‘blokkeren’: blokkeer C.”

 

Smeltend ijs

„Eigenlijk had ik de hele ruimte willen blokkeren, door die te vullen met ijs, dat langzaam wegsmelt”, vertelt de kunstenaar. Maar dat was in de praktijk niet haalbaar, wegens lekkage. Nu heeft hij een klein modelgemaakt, waar tijdens de tentoonstelling elke vrijdag een blok ijs in gelegd wordt. Dit laat heel eenvoudig de geschiedenis van Block C zien: ,,Eerst was het een vrieshuis. Het ijs smelt langzaam weg. Wat overblijft is een expositieruimte.”

Vervolgens vulde Koetje die plek met een reuzenmikado-spel, met ‘prikkers’ van wel drie meter lang. „Vraag me niet hoe ik bij mikado kwam. Maar het bleek op verschillende manieren in mijn verhaal tepassen. Zo betekent ‘mikado’ in het Japans niet alleen ‘keizer’, maar staat het ook voor ‘verheven ruimte’. Dat sluit dus mooi aan op een plek waar kunst getoond wordt.”

 

Spelen met mikado

Marinus Augustijn van Block C vertelt dat er wel 150 bezoekers afkwamen op de openingsperformance,waarbij Klaas Koetje uiteindelijk de bundel van enorme mikadostokken met een flink kabaal op de grond liet kletteren. Daarna gingen mensen al snel het spel spelen. „We willen met deze kunstruimte mensen met elkaar in verbinding brengen. Dat gebeurde hier op een fantastische en speelse manier.”

Inmiddels is het mikado-spel opgeruimd en is de volgende fase aangebroken. Klaas Koetje vertelt over eenboek dat hij geschreven heeft. Daarin probeert een wiskundige een kubus, een bol en een piramide in één figuur te krijgen. „Deze galerie oogt ook wel een beetje vierkant. En nu heb ik er een grote bol in geplaatst.”Verder zijn er twee beamers, die in deze ‘white cube’ kleurvlakken projecteren. Ze richten zich op twee bogen in de muur, waar ooit ramen zaten. Zo legt Koetje ook hier het accent op de ruimte zelf.

 

Ballon in beweging

De videobeelden lijken wat te trillen. „Dat komt omdat de camera de eigen projectie registreert”, legtKoetje uit. „Je krijgt een soort Droste-effect. Omdat de lens steeds wil scherpstellen, krijg je een instabiel beeld. Bovendien werkt die heen en weer wiegende bol als een stoorzender.”

Bezoekers die rondlopen brengen daarmee de enorme ballon in beweging, waardoor ze het videoproces extraverstoren. Het behoort tot de basisprincipes, waar Koetje al ruim veertig jaar mee experimenteert. Volgende week richt hij de laatste fase in met zes video- en geluidsinstallaties.

Bezoekers zullen dan duidelijker merken, hoe ze beeld en geluid beïnvloeden. Terwijl ze rondlopen, zullen ze de ruimte om hen heen ervaren. En dat is precies de bedoeling van Klaas Koetje.