herman de vries: esschenau summer press en temporary traveling press publications
nog te zien 1 en 2 november 2024 van 13.00 - 17.00 en op afspraak
30 okt 2024
herman de vries: esschenau summer press en temporary traveling press publications
21 okt 2024
be here - best verzorgde boek 2023
be here best verzorgde boek 2023
Onze publicatie -be here- is door de student jury geselecteerd tot een van de best verzorgde boeken 2023 en ligt nu bij de andere geselecteerden in het Stedelijk Museum Amsterdam
De jury: " our most controversial pick of the litter is 'be here', the typography feels a little on the boring side, but the book as an object really brings it home. While looking through an almost fan-like object, with each page being a registration of a work by the artist, the book celebrates the artist's 90th birthday. The whole project questions what it is to be a book., the binding is unconventional, the printing, being RISO, has an analog charme, and the finishing touch is the poem inside the backboard of the book. By pressing a little gold sticker de vries himself reads a poem to you, which is extremely silly but fun and made us laugh."
7 okt 2024
opening herman de vries eschenau summer press & temporary travelling press publications
opening herman de vries eschenau summer press & temporary travelling press publications
 |
| foto Robert Mulder |
 |
| foto Robert Mulder |
 |
| foto Robert Mulder |
 |
| foto Robert Mulder |
 |
| foto Robert Mulder |
29 sep 2024
voorbereiding expo eschenau summer press publications
opening 5 oktober 16:00 uur
herman geeft toelichting bij alle edities van eschenau summer press &
temporary travelling press publications
We nemen de volledige editie mee naar Groningen.
16 sep 2024
26 jun 2024
Vita Soul Wilmering Artist Talk
Zaterdag 29 juni
16:00 uur
Agnes Scholte gaat in gesprek met Vita Soul Wilmering over haar film De Mislukte Vakantie.
Film draait om 15:30 uur en ook nog een keer na het gesprek.
Na afloop een drankje en pannenkoeken.
28 mei 2024
Vita Soul Wilmering: zaaltekst door klaudija ylaite
Zaaltekst bij de expositie van Vita Soul Wilmering door klaudija ylaite in het Engels en daaronder in het Nederlands
I travel back in time through memories captured by others.
There are photographs, homemade family videos,
and sounds that together create a situation in time that was long lost;
or is it alive because we remember?
In this space,
memories begin to dwell in a non-linear temporality of intimate lived experiences.
It is a gesture of invitation to enter the space that has turned into a document of inner life.
As you engage with the work,
looking from the outside,
you may suddenly find yourself seeing the inside;
revealing layers of personal history interconnected with collective human experience.
The memories you hold dear, are they not just like mine,
or those of the passersby crossing the street,
or the upstairs neighbor,
or that toddler beginning their journey of capturing life's fleeting glimpses?
The explicit personal seems to be a weaving thread in Vita Soul Wilmering’s work of The
Failed Holiday - and Gebroeders Vandeveldestraat 115. The narrative of Wilmering’s
lived experiences is foregrounded in a non-linear temporality; in which a recollection of
once profilmic events that are now forever beyond reach is brought back to the present.
While there seems to be an undercurrent of nostalgia that premates both pieces – the
works do not wish to be romanticized for the soft feelings of nostalgic winds but rather
they act as archeological findings of the past. Wilmering’s meticulously excavated
remains generate a correspondence between now and then, what is left and what has
changed.
In The Failed Holiday - the main protagonist, Wilmering herself takes the viewer on an
archeological expedition in which the perception of something being amiss and the
family archives of cherished moments spent together become entwined. Suddenly, we are
brought to the innocent plays of children performing adults, perpetually instigating
fictional holiday scenarios in their built-up tents inside the house. Moments later, the
captured jubilation of loved ones celebrating marriage, and afterward the intricacies of
the everydayness of raising daughters. The camera becomes an eye of the phantom, as it
is no longer clear who recorded these glimpses, was it Wilmering herself, or her father,
mother, or a younger sister; or perhaps all of them? In this maze of mediated memories,
Wilmering’s storytelling reveals a cessation when the film comes to an end, something
feels to be missing; as if a particular calamity has taken place but it happened outside the
filming frame.
Analogously, Gebroeders Vandeveldestraat 115 stands as a testament echoing the
unknowingness that impedes our close surroundings. Instead of relying on the rational
present, Wilmering turns back to the complex tapestry of memories. Here the mundane
personal of Wilmering’s times spent in 115 and the family archives of her attic
housemate greet each other in a recontextualized storyline in which the characters are
both absent. These frozen memories turn into relics, concrete remnants of Wilmering
and the housemate's shared past, linked only by the home they once lived in. As we are
invited to gaze upon these static images, the passage of time and the inevitability of
change are brought up to us. The dichotomy of past and present instigating a poignant
tension between presence and absence, highlights the fleeting nature of memories and
the selective process of what and how we choose to capture and remember.
When taken as a whole, the works reveal how simultaneously recalled moments from
the past are being re-visited and re-contextualized in the present, connecting individual
narratives with collective memories. In these intimate portrayals, Wilmering gestures
towards the way personal history is transformed into an omnipresent document of
human experience.
klaudija ylaite 2024
Nederlands
Ik reis terug in de tijd door herinneringen vastgelegd door anderen.
Foto's, zelfgemaakte familievideo's,
en geluiden creëren samen een situatie in de tijd die lang verloren was;
of leeft het omdat we het ons herinneren?
In deze ruimte,
beginnen herinneringen te wonen in de niet-lineaire tijd van persoonlijke, geleefde ervaringen.
Een uitnodigend gebaar om de ruimte te betreden die is veranderd in een document van het innerlijke leven.
Terwijl je je bezighoudt met het werk,
kijkend van buitenaf,
kun je plotseling binnenin zien;
lagen van persoonlijke geschiedenis onthuld, verweven met collectieve menselijke ervaringen.
De herinneringen die je dierbaar zijn, zijn die niet net als de mijne,
of die van de voorbijgangers op straat,
of de bovenbuur,
of die peuter die net begint met het vastleggen van de vluchtige momenten van het leven?
Het expliciete persoonlijke lijkt een rode draad te vormen in het werk van Vita Soul
Wilmering, zoals te zien is in The Failed Holiday en Gebroeders Vandeveldestraat 115. Het
verhaal van Wilmerings geleefde ervaringen wordt naar voren gebracht in niet-lineaire tijd;
een herinnering aan profilmische gebeurtenissen die nu voor altijd buiten bereik zijn, wordt
teruggehaald naar het heden. Hoewel een nostalgische onderstroom beide stukken lijkt te
doordringen, willen de werken zich uiteindelijk niet laten romantiseren door de zachte
aanraking van nostalgie. In plaats daarvan fungeren ze als archeologische vondsten uit het
verleden. Wilmerings nauwkeurig opgegraven resten creëren een verband tussen toen en nu,
wat overbleef en wat veranderd is.
In The Failed Holiday neemt de hoofdrolspeler, Wilmering zelf, de kijker mee op een
archeologische expeditie waarin het bewustzijn van iets ontbrekends samenkomt met de
familiearchieven van gekoesterde momenten. Plots worden we meegenomen naar het
onschuldige spel van kinderen die volwassenen nadoen, voortdurend fictieve
vakantiescenario’s naspelend in hun opgezette tenten in huis. Even later zien we de
vastgelegde vreugde van geliefden die een huwelijk vieren, vervolgens de intricate
alledaagsheid van het opvoeden van dochters. De camera wordt als een fantoom-oog, want
het is niet langer duidelijk wie deze momenten heeft vastgelegd. Was het Wilmering zelf, of
haar vader, moeder, of jongere zus; of misschien allemaal? In dit doolhof van gemedieerde
herinneringen onthult Wilmerings vertelwijze een caviaat wanneer de film eindigt. Iets lijkt
te ontbreken, alsof er een bepaalde calamiteit heeft plaatsgevonden, maar buiten het
filmkader.
Op vergelijkbare wijze getuigt Gebroeders Vandeveldestraat 115 van de onbekendheid van
onze omgeving. In plaats van te vertrouwen op het rationele heden, keert Wilmering terug
naar het complexe weefsel van herinneringen. Hier ontmoeten de alledaagse persoonlijke
aspecten van Wilmering’s tijd doorgebracht op 115 en de familiearchieven van haar
zolderhuisgenoot elkaar in een gehercontextualiseerd verhaal waarin beide personages
afwezig zijn. Deze bevroren herinneringen veranderen in relikwieën, concrete overblijfselen
het gedeelde verleden van Wilmering en de huisgenoot, slechts verbonden door het huis
waarin ze ooit woonden. Terwijl we uitgenodigd worden om deze statische beelden te
aanschouwen, worden het vergaan van de tijd en de onvermijdelijkheid van verandering aan
ons voorgehouden. De dichotomie van verleden en heden wekt een aangrijpende spanning
tussen aanwezigheid en afwezigheid op, en benadrukt de vluchtige aard van herinneringen
en het selectieve proces van wat en hoe we kiezen om vast te leggen en te herinneren.
Wanneer in zijn geheel bekeken, onthullen de werken hoe gelijktijdig herinnerde momenten
uit het verleden opnieuw worden bezocht en gehercontextualiseerd in het heden, individuele
verhalen verbindend met collectieve herinneringen. In deze intieme portretten wijst
Wilmering op de manier waarop persoonlijke geschiedenis wordt getransformeerd in een
alomtegenwoordig document van menselijke ervaring.
(translated from english to dutch with the help of chatGPT)
klaudija ylaite 2024
26 mei 2024
Vita Soul Wilmering poster Michiel Schuurman
Poster van Michiel Schuurman voor de expositie van Vita Soul Wilmering
