Gronings Rood
Begin 2018 kreeg ik de beschikking over een partijtje klei van de firma Strating, gevestigd in Nieuwe Pekela. Het was een mix. Er was rauwe klei, zo uit de groeve en met een shovel in mijn bestelbusje gedropt, en een partijtje afgekeurde nog ongebakken bakstenen van de loopband gepikt omdat ze de kwaliteitseisen niet doorstonden.
Ineens vielen er een paar dingen samen; mijn liefde voor de intens oranjerode kleur van Groningse baksteen, mijn behoefte om weer eens groot te gaan werken - ik dacht er direct aan om beelden te maken die minstens zo hoog waren als ik zelf, en ik kon dan meteen mijn manier van werken, met veel nadruk op de huid, in dit materiaal vastleggen. Ik besloot dit eenvoudigweg te gaan doen tot deze enorme schep groengrijze klei op was.
Mijn liefde voor de kleur van Groningse baksteen is in mij geplant toen ik in 1980 als student aan Academie Minerva begon met als specialisatie keramische vormgeving. Meteen al in de eerste maand werden wij -de vier eerstejaars- door onze docent Kees van Renssen meegenomen naar een van de steenfabrieken op het Hoogeland, waarvan er toen nog meerdere in gebruik waren. We zagen toen zo'n ellipsvormige steenbakkersoven in bedrijf. We liepen met de ovenmeester bovenop de oven, terwijl hij met een haak kleine metalen pudtdeksels optilde om met het blote oog aan de gloed in de oven te zien of die al op temperatuur was. We zagen steenbakkers aan de ene kant ongebakken stenen inladen en aan de andere kant gebakken stenen uitladen. Zware fysieke arbeid, gelooide koppen van eigenlijk nog jonge mannen. Continu bedrijf. Ik kan me gek genoeg niet meer herinnereren waarmee gestookt werd. Hout? Kolen? zeker geen gas.
