30 mei 2016
16 mei 2016
John van de Rijdt, zaaltekst Katalin Herzog
SNIPPERS VAN EEN UNIVERSUM
Naar aanleiding van de tentoonstelling ‘Niet doen, maar
toch’ van John van de Rijdt bij Galerie Block C, te Groningen, 14.05.16 - 18.06.16.
“Vanuit mijn met zonlicht gevuld atelier, vanuit deze tijdruimte, ga ik nu
langzaam in gedachten terug naar een nooit begonnen, onbeweeglijk niets, zonder
tijd en ruimte. Vanwaar, uit dit niets, er
een enorme oppervlaktespanning ontstaat dat het eerste moment in zich
draagt. Hieruit maakt zich het eerste deeltje los; het eerste element. Door wetmatigheid en willekeur treffen vervolgens de vele losse elementen
elkaar en vormen clusters, waarna deze nieuwe elementen op hun beurt weer
samenklonteren. Zij verenigen zich tot een
organisch geheel, waarin alles in harmonie is met het doel. Hieruit is alles ontstaan, tot aan dit schilderen, (schrijven).” (John van
de Rijdt, 2014)
John van de Rijdt gaat in zijn werk uit van
twee fundamentele houdingen: observeren en construeren. Hij observeert de
dagelijkse werkelijkheid, maar registreert ook zijn eigen reacties op hetgeen
hij waarneemt. Dit ‘visueel- en denkmateriaal’ gebruikt hij dan om beelden te
maken die in elke decade van zijn leven enigszins andere kenmerken hebben. Zijn
oeuvre toont dan ook de fases van zijn eigen beeldend universum dat geleidelijk
aan de gewenste vorm aanneemt.
Hoe nauwkeurig John van de Rijdt ook in zijn dagelijkse omgeving rondkijkt, hij heeft deze nooit rechtstreeks gekopieerd, omdat hij er kritisch tegenover staat. Altijd heeft hij naar een andere, onafhankelijke werkelijkheid verlangd, zonder de beperkingen, geboden en verboden, waarvan hij zich los wilde maken. Eerst gebruikte hij nog sommige fragmenten van zijn omgeving, maar ging op den duur over op abstracties en zette ook onafhankelijke krachten in, zoals het licht van de zon of het toeval van dobbelstenen, om zijn werk te realiseren.
Hoe nauwkeurig John van de Rijdt ook in zijn dagelijkse omgeving rondkijkt, hij heeft deze nooit rechtstreeks gekopieerd, omdat hij er kritisch tegenover staat. Altijd heeft hij naar een andere, onafhankelijke werkelijkheid verlangd, zonder de beperkingen, geboden en verboden, waarvan hij zich los wilde maken. Eerst gebruikte hij nog sommige fragmenten van zijn omgeving, maar ging op den duur over op abstracties en zette ook onafhankelijke krachten in, zoals het licht van de zon of het toeval van dobbelstenen, om zijn werk te realiseren.
